Kees Broekhof mijmert over de Jozefschool

(Kees Broekhoef nu en toen als drie Koningen met de Paulen Broekhof en Nieuwenhuizen)

De verhaaltjes van de klasgenoten brengen allerlei herinneringen naar boven uit de Jozefschooltijd. Opvallend dat nergens mijnheer De Wit genoemd wordt. Weten jullie niet meer dat hij ons een tijdje les gaf in de derde klas? Een bijzondere man. Er stond in die tijd een groot interview met hem in het Haarlems Dagblad onder de titel: De Vrijheid van Ad de Wit. Waarom zou ik dat nou nog weten? Geen idee. Ik heb dat stuk zelfs niet gelezen. Maar dat hij in de krant stond, met een grote foto, waarop hij, heel filosofisch, op een soort keukenstoel zat, met zijn ellebogen op zijn knieën en zijn hoofd leunend op zijn handen, de blik naar binnen gekeerd, tja, dat maakte veel indruk op mij. Hij vertelde eens een verhaaltje over verschillende soorten mensen. Je had Bim-Bam mensen en je had Tralala-tralala-boem-tralala mensen. Herinneren jullie je dat nog? Over filosofisch gesproken. Paul en ik snapten geen bal van dat verhaal en na de les vroegen we meester De Wit wat hij ermee bedoelde. Hij wilde het niet zeggen, maar hij zei wel dat hij teleurgesteld was dat twee van die snuggere jongens het niet snapten!

Mij is het goed gegaan sinds mijn afscheid van de Jozefschool. Ik heb op het Fioretti College in Lisse gezeten en heb daar een fantastische tijd gehad, vooral in de bovenbouw. In heb in die tijd gebasketbald, trombone leren spelen en in de vijfde bracht ik veel tijd door met het bestuur van de leerlingenvereniging FSV, waarvan ik penningmeester was (daar bakte ik niets van, maar ik was gek op een meisje in het bestuur, dus we konden wat mij betreft niet vaak genoeg vergaderen). Na het Fioretti ben ik Engels gaan studeren in Leiden. Tijdens mijn studie heb ik Marijke leren kennen, met wie ik in 2000 getrouwd ben. Na de studie heb ik vervangende dienstplicht gedaan en ben uiteindelijk beland bij een landelijk onderwijsadviesbureau, waar ik allerlei projecten doe op het gebied van (taal)onderwijs en cultuur. We wonen in Oegstgeest en hebben een zoon, Maarten. Maarten is vijftien jaar en zit op het stedelijk gymnasium in Leiden. Muziek is nog altijd mijn grote passie. Ik heb de trombone 2,5 jaar geleden verruild voor de altsax en speel met veel plezier ouwe jazz, in een duo-bezetting met een accordeonist van kantoor en in een achtkoppige band met oude studievrienden.

Toen ik de lijst met namen zag van jongens uit onze oude klas, heb ik even bedacht welke herinnering sommige namen bij mij naar boven halen. Ik ben benieuwd of deze herinneringen bij anderen aanleiding geven tot andere herinneringen.
Frank van der Linden: De best geklede jongen van de klas (had zelfs een suède jack!)
Hans Couzijn: De drummer van de legendarische Batles, met een zelfgemaakt drumstel. We hebben toen van alles georganiseerd voor de verjaardag van mijnheer Hazelkamp, of was het een andere gelegenheid?
Herman Poos: Wist op school al dat hij journalist wilde worden, dat vond ik heel bijzonder.
André Nelis: Paul en ik waren met hem bevriend toen we nog op de Wilhelminalaan woonden. Hun gezin leek precies op het onze, met grotere broers en zussen en een klein zusje als nakomertje.
Wilfried Luschen: Toen Paul en ik op zijn verjaardag kwamen heb ik eens, tot ontsteltenis van Wilfrieds moeder, de hele luchtverfrisser in de wc leeggespoten; ik kende zo’n ding niet en vond het prachtig.
Mario van Deursen: Ik kwam een keer bij hem thuis en toen speelde hij een zelfgeschreven stukje muziek op de piano; ik was ademloos van bewondering.
John van der Lans: Kon in het zwembad ijzingwekkende bommetjes maken vanaf de hoge duikplank.
Ronald van Wakeren: Paul en ik waren smoorverliefd op zijn zusje Lucia; ik voelde mij een hele held toen ik eens ‘lekker stuk’ naar haar had geroepen toen ze hard voorbij fietste.
Charles Bijwaard: Een tijdlang trokken wij samen op na schooltijd. Wij maakten samen houten bootjes die we in de sloot lieten varen.
Paul Broekhof: Mocht in de vierde zijn opstel voorlezen voor de radio in Hilversum en tijdens het afscheidsfeestje van onze klas duwde hij, liggend op een tafel, een ‘zwaar’ gewicht met zijn buik omhoog, hilariteit!
Pieter Ruigrok: We gingen op zijn verjaardag eens eten in een sjiek restaurant in Haarlem (Dreefzicht?). Paul en ik hadden nog nooit zoiets meegemaakt!
Cock Zonneveld: Wilde vrachtwagenchauffeur worden, ben benieuwd of dat is uitgekomen.
Niels Koopman: Als er nieuwe Fabeltjeskrant-, Batman-, of voetbalplaatjes uitkwamen, had hij altijd de meeste plaatjes.
Hans Pouw: Mijn beste vriend op de lagere school; we hebben heel wat door Elsbroek gezworven na schooltijd, door de weilanden, over de bouwterreinen (waar we ook een hut hadden, De Zwarte Wolk) en we voerden eindeloze gesprekken.
Jan Schrama: Toen we op het Fioretti zaten kwam ik geregeld bij hem thuis, om te luisteren naar de muziek van Gerry Mulligan en Dave Brubeck.
Eric Stroombergen: Heeft nog eens de vraag ‘hoe wordt een tweeling gemaakt’ in de vragenbus van de klas gedaan; ik weet niet meer of die vraag ook behandeld is.
Jos van Rooden: Woonde bij ons in de straat en kon vreselijk goed voetballen.
Hans Otte: Won een fiets met het inkleuren van een kleurplaat. Ik was best jaloers, want ik werd, net als veel andere kinderen, afgescheept met een vaantje.
Wilfried Kocken: Paul en ik zijn wel eens bij hem thuis geweest, een prachtig huis aan de Van den Endelaan (of de Vannendelaan, zoals wij dat zeiden).
John Lai: Kwam later bij ons in de klas. Hij en John Lie werden gezien als een soort tweeling, een beetje zoals Paul en ik. De familie ontving ons gastvrij in hun Chinese restaurant in Elsbroek voor het afscheidsfeestje van onze klas.
De heer Van Sluis: Hij vertelde eens een heel lang spannend verhaal, waarin hij zelf alle rollen acteerde. Zoiets hadden wij nog nooit gezien.
De heer Duwel: Een geweldige leraar, hij had veel gezag zonder daar streng voor te hoeven zijn. Je merkte dat hij echt gaf om zijn leerlingen.
Mevrouw Beltman-De Vos: Een leuke, levendige juf, geboren voor het onderwijs.